De foto’s van Simon, op zijn 26ste verhuisd naar Amsterdam, laten een wereld van nu zien. Hij laat de bezoeker meekijken door de ogen van een observerende passant op zoek naar rust en balans in een grote, hectische wereld. Eénentwintig jaar na zijn dood sluit Harmen postuum aan bij deze foto’s met zijn gedichten. Hij schrijft in de taal die hem zo dierbaar is en legt daarmee zijn ‘Friese ziel’ bloot.

De leidraad voor deze expositie is de kringloop. Het volgt de seizoenen en vertelt tevens het verhaal van een levenscyclus. Zoon en vader ontmoeten elkaar weer op een leeftijd waarop ze beide terug kunnen kijken en reflecteren. Voor beiden is een laatste levensfase in zicht. Dit roept vragen op en dwingt tot keuzes.

‘Wat mij opviel is dat ik als zestiger meer met hem deelde dan ik dacht. Het is mooi om te zien waar hij mee bezig was en hoe hij naar de wereld keek. Ik leerde hem daardoor beter kennen’. (Simon Haringa)

De zoon zoekt vrijheid achter de horizon, de vader zoekt zekerheid in de hem vertrouwde Friese omgeving. Ogenschijnlijk hebben hun werelden niet veel met elkaar gemeen. Toch, na de dood van z’n vader, herleest Simon de gedichten van zijn vader en ontdekt dat ze als ‘zestigers’ meer met elkaar delen dan vermoed. Beiden reageren sterk op prikkels uit hun omgeving en voelen noodzaak hun gevoelens te uiten. De één filmt en fotografeert, de ander schrijft. Vertellen ze eigenlijk niet eenzelfde verhaal? Is hun wereld wel zo verschillend?

Over de tentoonstelling SOAN-Heit een ontmoeting zegt Simon: ‘Ik zou het mooi vinden als mensen zien dat een ‘volksdichter’ echt wel mooie dingen kan maken. Het gaat mij niet om de erkenning van het talent van mijn vader, maar om de verwondering en waardering die ik ook heb ervaren.’

Simon Haringa (1953, Aldeboarn) is als kind al gefascineerd door de horizon. In 1979 verlaat hij Fryslân. Hij reist veel en vestigt zich in Amsterdam, waar hij een film- en fotografieopleiding volgt. De nadruk ligt op zijn filmwerk maar hij maakt ook bijna dagelijks foto’s. Helemaal als hij de mogelijkheden van de smartphone ontdekt. Het apparaat maakt het mogelijk om direct te reageren op de indrukken die hij opdoet in zijn omgeving. Maar niet de dynamiek van de stad trekt zijn aandacht, hij zoekt juist naar verstilling, rust en balans. Ook in zijn landschappen lijken mensen bij toeval voor te komen. Deze zoektocht resulteert in meerdere exposities.

Harmen Haringa (1920-2000, Heeg), fabrieksarbeider met 8 jaar lagere school, ligt begraven in z’n geboorteplaats. Voor hem was Fryslân ‘it moaiste lân fan d’ierde’. Harmen heeft zijn hele leven Friese gedichten geschreven. Ondanks weinig scholing en onzekerheid over eigen kunnen zijn er een paar bundeltjes met werk van hem uitgegeven. Hij beschrijft daarin hoe hij zich verhoudt ten opzichte van zijn omringende wereld, zijn geloof en de reis die hij elk jaar weer maakt door de jaargetijden in zijn geliefde Fryslân. Maar ook over terugkerende twijfel, het verlies van zekerheden en angst voor het einde.